نیم نگاه


midanidVERY

 5comver0007

 09122039437       09224055895         02188331528

فوری! فروشی! بدون معطلی! در انبار فقط یک سطل بوکاشی و دو بسته سبوس موجود است! در صورت تمایل به خرید، قبل از دیگران، تماس بگیرید!!

HUOS TOTAL

RUMI4

اهمیت
ویروس کریومننژیت لیمفوسایتیک یک ویروس بیماریزاست که معمولا از طریق جوندگان منتقل می شود.این ویروس می تواند مسبب مننژیت حاد شده و دیگر مشکلات انسانی را ایجاد نماید. اغلب مردم تجربه یک بیماری نسبتا خفیف را دارند و عفونت منجر به مرگ به ندرت اتفاق می افتد. با این حال، خانم های باردار ممکن است نوزادان دارای بیماری عفونی مادرزادی به دنیا آورده و بچه هایشان را دارای مشکلات شدید مغز و چشم نمایند. در موارد نادری، این ویروس از طریق اعضای پیوندی منتقل شده و معمولا باعث بیماری مرگ آوری شده است. عفونت های ویروسی کریومننژیت لیمفوسایتیک در جوندگان اغلب بی نشانه هستند، هر چند نشانه های بالینی حاد یا اثرات مزمن ممکن است در برخی حیوانات به چشم بخورند. بعضی از گونه های این ویروس می توانند سبب بیماری های تهدید کننده زندگی در میمون های دنیای جدید شوند. ویروس کریومننژیت لیمفوسایتیک یک اسلحه بالقوه بیوتروریستی نیز هست.


علت شناسی
ویروس کریومننژیت لیمفوسایتیک عضوی از جنس آرناویروس و فامیل آرناویریده است. گونه های مختلف این ویروس قابلیت بیماریزایی متفاوت دارند. در دنیای قدیم، ویروس کریومننژیت لیمفوسایتیک در کریومننژیت لیمفوسایتیک لاسای سروکمپلکس آرناویروس طبقه بندی شده است. دو ویروس اخیرا کشف شده در این کمپلکس ممکن است توانایی ایجاد بیماری مشابه را داشته باشند.ویروس کودوکو که در موس نانومیس مینوتویدس(موش پیگمی) در گینه واقع در افریقای غربی ردیابی شد، خویشاوند نزدیک ویروس کریومننژیت لیمفوسایتیک است. پتانسیل بیماریزایی آن برای انسان ناشناخته است. ویروس دندنانگ از بیماران پیوندی استرالیایی جدا شد که بیماری موجد تب و کشنده که همراه آنسفالیت بود را ایجاد می کرد. ویروس از طریق دهنده هایی که اخیرا از سفر یوگوسلاوی سابق بازگشته بودند منتقل می شد. میزبان مخزن آن، که احتمالا جونده است، ناشناخته می باشد.
توزیع جغرافیایی
ویروس کریومننژیت لیمفوسایتیک احتمالا گسترش جهانی دارد و در میزبان طبیعی خود که موش خانگی است(موس موس کلوس) پیدا می شود. این جونده به جز قطب جنوب در دیگر نقاط دنیا دیده شده است. اگرچه شواهد سرم شناسی مبین اینکه ویروس کریومننژیت لیمفوسایتیک در افریقا در جریان می باشد، است، واکنش های متقاطع می توانند با دیگر آرناویروس ها اتفاق بیفتند و شواهد قطعی نشان دهنده حضور این ویروس در آنجا نیست.
انتقال
جوندگان عفونی می توانند ویروس کریومننژیت را در بزاق، ترشحات بینی، ادرار، شیر، مدفوع و منی محافظت نمایند. این ویروس می تواند در آئروسل ها، از طریق پوست خراشیده شده یا غشاهای موکوسی انتقال پیدا کند. ویروس می تواند از طریق گزش کسب گردد. میمون ها بعد از خوردن موش های آلوده عفونی شده اند. در گونه های دیگر، آلودگی از طریق آب یا غذای آلوده محتمل است. انتقال از طریق جفت می تواند در جوندگان و انسان ها اتفاق بیفتد.
پایداری و حفاظت ویروسی با میزبان و سن آن در هنگام عفونی شدن متغیر است. عفونت های پایدار در موش ها(موس موس کلوس) و همسترهایی اتفاق می افتند که در مرحله جنینی هستند یا تازه متولد شده اند. این حیوانات می توانند از ویروس ها برای همیشه حفاظت نمایند. موش ها و همسترهای عفونی شده در طی نوزادی ممکن است فقط بصورت گذرا دارای ویروس باشند. جونده های عفونی شده بعد از این مدت معمولا کاملا رها از ویروس می گردند. عفونت های مزمن در دیگر گونه ها از قبیل انسان های عفونی شده به طریقه مادرزادی گزارش نشده است.
مردم می توانند بوسیله تماس مستقیم با جوندگان عفونی یا تماس غیر مستقیم با ویروس داخل مدفوع یا ترشحات جونده ها( به عنوان مثال استنشاق) الوده گردند. عفونت های انسانی بعد از تماس با موش عفونی، همسترها و خوک گینه دارای موارد ثبت شده می باشند. انتقال حیوانی از دیگر جوندگان وحشی و خانگی ممکن است محتمل باشد و موجودیت آنتی بادی ها بعد از گزش نخستیان عفونی گزارش شده است. ویروس کریومننژیت لیمفوسایتیک که یک ویروس تغییر دهنده ساختار سلول میزبان نیست می تواند بعضی از محیط کشت های سلولی را آلوده کرده و سبب عفونت های اکتسابی در محیط های آزمایشگاهی گردد. انتقال شخص به شخص به نظر نمی رسد رخ دهد. استثنا برای مواقعی است که پیوند عضو انجام می شود و یا انتقال از طریق جفت و از مادر به بچه صورت می پذیرد.
ویروس کریومننژیت لیمفوسایتیک از کک ها، کنه ها، سوسک ها و پشه های کولیکویدس و آادس جدا شده است. نشان داده شده است که کنه ها، شپش ها و پشه ها این ویروس را در آزمایشگاه بصورت مکانیکی منتقل می کنند. اگر انتقال از طریق بندپایان در طبیعت صورت گیرد، این نوع انتقال فقط نقشی جزیی در اپیدمیولوژی این بیماری خواهد داشت.
ضد عفونی
ویروس کریومننژیت لیمفوسایتیک در برابر اغلب دترجنت ها حساس است و ضد عفونی کننده هایی از قبیل هیپوکلریت سدیم یک درصد، اتانل 70 درصد، گلوتارآلدئید 2 درصد و فرمالدئید می توانند مورد استفاده قرار گیرند. غیر فعال سازی به سرعت در پی اچ های زیر 5.5 و بالای 8.5 از دست می رود. ویروس کریومننژیت لیمفوسایتیک توسط حرارت، اشعه فرابنفش و پرتوهای گاما نیز غیر فعال می گردد.
عفونت های حیوانی
گونه های تاثیر پذیرفته
موش خانگی(موس موس کلوس) مخزن میزبان اساسی است. این ویروس و گونه مشابهش در موش چوب(آپودموس سیلواتیکوس) و موش گردن زرد(آپودموس فلاویکولیس) هم دیده می شوند. جمعیت های همستر هم به عنوان مخازن میزبان عمل می کنند. دیگر جوندگان مشتمل بر خوک های گینه، جوندگان و چین چیلا می توانند آلوده شوند، ولی جلوه ای از نگهداری ویروس را ندارند. ویروس کریومننژیت لیمفوسایتیک می تواند سبب بیماری در نخستیان دنیای جدید همانند مکک، مارموزت و تامارین شود. عفونت ها در خرگوش، سگ و خوک هم گزارش شده اند.
دوره جداسازی
بعد از جداسازی آزمایشی، دوره جداسازی موش بالغ 5 تا 6 روز است. موش ها و همسترهای آلوده شده بطریق مادرزادی یا نوزادی برای چند ماه یا بیشتر علایم را نشان نمی دهند.
نشانه های بالینی
موش
در موش، نشانه های بالینی بر مبنای مقاومت میزبان و سن در هنگام عفونت و گونه ویروس متغیر است. موش آلوده شده در رحم یا در طی چند روز نخست پس از تولد مکررا آلوده شده و سپری برای زندگی ویروس فراهم می آورد. این موش می تواند در طی سه هفته اول از تاخیر رشد رنج ببرد، ولی به جز آن برای چند ماه بدون نشانه خواهد بود. بعد از 5 تا 12 ماه، عفونت مستمر موش ممکن است به گلومرولونفریت همراه با کاهش وزن، لاغری، خز سیخ شده، اندام قوزی و آب آوردن شکم منجر شود. امید به زندگی می تواند تا چند ماه کاهش یابد. به علاوه، تولید مثل ممکن است با اشکال مواجه شده و موش ماده عفونی ممکن است بچه های ناقص تولید کند.
در موش هایی که از چند روز بزرگترند، ویروس کریومننژیت لیمفوسایتیک به عنوان یک خارجی در نظر گرفته می شود. بعضی از موش های عفونی بی نشانه و آزاد از ویروس می مانند. دیگران به شدت مریض می شوند. نشانه های بالینی ممکن است شامل آماس پلک چشم، ضعف، تشنج، رعشه، ترس از نور، تاخیر رشد و پوشش خشن مو باشند. موش با بیماری حاد در مدت چند روز تا چند هفته می میرد یا کاملا خوب می شود. این موش ها دارای عفونت مزمن نمی شوند. در بعضی از گونه های موش، عفونت ویروس کریومننژیت لیمفوسایتیک مرتبط با افزایش وقوع لنفوم می باشد. ایمنی عمومی نیز می تواند اتفاق بیفتد.
کریومننژوانسفالیت معمولا فقط بعد از جداسازی تجربی درون مغزی دیده می شود.
همستر
در برخی از همسترهای دچار عفونت مکرر، عدم رشد، اندازه کوچک هنگام تولد، گلومرولونفریت و آماس عمومی آوندهای خونی مزمن گزارش شده است. در مراحل نخستین، افسردگی، بی اشتهایی و خز زبر ممکن است مشاهده شود. بعدا، کاهش وزن، یک اندام قوزی و آماس پلک چشم ممکن است بوجود بیاید. موش های عفونی ممکن است بمیرند. همستر های عفونی بعد از دوره نوزادی دارای جریان خون ویروسی شده و ممکن است برای زمانی از ویروس محافظت نمایند، ولی به نظر می رسد که بی نشانه باشند.
جوندگان
عفونت آزمایشی درون مغزی جونده های شیرخوار منجر به میکروسفالی، آماس شبکیه و تخریب مناطق متعدد مغزی شده و منجر به نقصان های دایمی حرکت، تشریک مساعی، بینایی و رفتار می گردد.
نخستینیان
ویروس کریومننژیت لیمفوسایتیک سبب هپاتیت گونه هایی از میمون ها در نخستینیان دنیای جدید می شوند. نشانه های اولیه غیر مشخص است و ممکن است شامل تب، بی اشتهایی، تنگی نفس، ضعف و افسردگی باشد. زردی پوست یک مشخصه است و خونریزی های دارای خونمردگی ممکن است رخ دهند. این علایم اغلب با درماندگی و مرگ تعقیب می شوند.
ارتباط پذیری
در جوندگان، ویروس کریومننژیت لیمفوسایتیک در ادرار، بزاق، مدفوع،شیر و منی حفاظت می گردد. موش های عفونی شده در جنین یا در دوران نوزادی ممکن است ویروس را برای همه عمر حفاظت کنند. بعضی از عفونت های مستمر همسترها، از ویروس ها برای حداقل 8 ماه حفاظت می کنند، در حالی که به نظر می رسد دیگران در تقریبا 3 ماه از شر ویروس رها گردند. همسترهای عفونی شده بعد از دوره نوزادی می توانند ویروس را برای 3 تا 6 ماه محافظت نمایند. انتقال موروثی نیز در همسترها و موش ها گزارش شده است.
ضایعات مرگ آفرین
جوندگان
ضایعات عمده گزارش شده در موش ها شامل هپاتومگالی، اسپلنومگالی، آماس غدد لنفاوی و کلیه های پرحفره، کوچک شده یا متورم منتچ از گلومرولونفریت می باشد. یافته های تاریخی از موش های در معرض عفونت مستمر اغلب شامل گلومرولونفریت مزمن می باشد. در چنین موش هایی، ممکن است رخنه های آوندی یا لنفی در بسیاری از ارگان ها و بافت ها از جمله کبد، طحال، شش، کلیه، پانکراس، رگ های خونی، مغز و مننژ دیده شود.
گلومرولونفریت مزمن و ناراحتی آوندی تعمیم یافته مزمن در همسترهایی که بطور مزمن عفونی شده اند دیده شده است.
نخستیان ها
ضایعات مرگ آور در نخستیان دارای هپاتیت گونه هایی از میمون ها شامل زردی حاصل از بیلی روبین، هپاتومگالی، اسپلنومگالی و خونریزی درون ماهیچه ای و عمیق ترین قسمت پوست می باشد. برون تراوی آبشامه و پرده جنب، بعضی وقت ها خونی، ممکن است دیده شود. از لحاظ تاریخی، نکروزهای چندکانونی با بدن های اسیدی و رخنه های آماسی مختصر عموما در کبد دیده می شوند. دیگر ارگان ها شامل طحال، گره های لنفی، غدد آدرنال، روده، پانکراس و سیستم عصبی مرکزی هستند که ممکن است تحت تاثیر قرار بگیرند.
آزمون های تشخیصی
جوندگان
در جوندگان، کریومننژیت لیمفوسایتیک می تواند توسط جداسازی ویروس، تشخیص انتی ژن های ویروسی یا سرم شناسی تشخیص داده شود.
ویروس کریومننژیت لیمفوسایتیک می تواند در گستره ای از خطوط سلولی مشتمل بر BHK21 ، L و سلول های ورو جداسازی شود. ویروس ممکن است با ایمنوفلورسنس تشخیص داده شود. برای بازیافت این ویروس از انکوباسیون حیوانی داخل موش نیز می تواند استفاده شود. رنگ آمیزی ایمن(immunostaining) می تواند آنتی ژن های ویروسی را در بافت های شامل جگر ردیابی کند و RT-PCR می تواند RNA ویروسی را ردیابی نماید.
آزمایش های سرم شناسی که در جونده ها مورد استفاده بوده اند شامل ایمنوفلورسنس، آزمون کاهش میکروپلاک برای خنثی سازی آنتی بادی و ELISAs هستند. تثبیت کامل مورد استفاده قرار گرفته است ولی نسبتا غیر حساس بوده است. سرم شناسی در کلنی های جونده ها مفید است، اما برای شناسایی عفونت ها در جونده ها بطور انفرادی کاملا قابل اعتماد نیست.
نخستیان
در میمون ها، آنتی ژن های ویروسی یا اسیدهای نوکلئیک می توانند توسط رنگ آمیزی ایمن(immunostaining) یا پیوندزنی در جای خود کبد ردیابی گردند. جداسازی ویروس، RT-PCR و آزمایشات سرم شناسی نیز می توانند استفاده شوند.
معالجه
معالجه ویژه ای برای کریومننژیت لیمفوسایتیک وجود ندارد. همسترهای عفونی و موش های کلنی معمولا تخریب می شوند. معالجه نخستیان غیر انسانی حمایتگرانه و بی نشانه است.
پیشگیری
نباید اجازه داده شود که جونده های وحشی در تماس با جونده های خانگی، کلنی های پرورشی، جونده های آزمایشگاهی یا موش های دنیای جدید قرار گیرند. احتیاطاتی همانند نگهداری غذا در ظروف بی درز می تواند تسهیلات را برای این حیوانات غیر جذاب تر سازد. موش ها و جوندگان ورودی به ساختمان ها باید ریشه کن شوند. نخستیان نباید از موش هایی که ممکن است دارای ویروس کریومننژیت ایمفوسایتیک باشند تغذیه نمایند. موش محبوس و کلنی های همستر باید از جمعیت های بدون ویروس کریومننژیت ایمفوسایتیک فراهم شوند. این حیوانات باید بطور دوره ای تست مجدد شوند تا تایید شود که بدون این ویروس هستند. بهداشت خوب و ضدعفونی می توانند کمک به پیشگیری انتقال بین جونده های اسیر و به همان اندازه جونده های وحشی به جوندگان اسیر در اسباب و وسایل انتقال نمایند. پوشش های قفس فیلتر می تواند آنتقال آئروسل را کاهش دهد. بندپایان نیز باید کنترل شوند.
وقتی یک جونده خانگی جدید به داخل خانه آورده می شود، همانند بسیاری از عفونت های بی نشانه، سخت است که از عاری از ویروس کریومننژیت لیمفوسایتیک بودن آن اطمینان حاصل گردد. عموما حیوانات هشیار فعال بدون نشانه مشخص بیماری(حیوانات ویژه یا جفت های داخل قفس و جوندگان مجاور) باید انتخاب شوند.در صورت امکان، حیوانات خانگی باید از مراکز فروش حیوانات خانگی یا دیگر مراکزی که برنامه پایش تندرستی دارند انتخاب شوند. قبل از استفاده مجدد، هر قفس یا تجهیزات دیگری که قبلا استفاده شده اند باید تمیز و ضد عفونی شوند. آزمایش سرم شناسی برای اطمینان از اینکه یک جونده منفرد فاقد ویروس کریومننژیت لیمفوسایتیک است قابل اطمینان نیست.آزمایش حیوانات خانگی توسط CDC توصیه نشده است. جونده های خانگی که می میرند باید با دستکش دستکاری شده و در کیسه های مضاعف قرار داده شوند و قفس و محیط زیست آن ها باید تمیز و ضد عفونی گردد. اگر حیوان بلافاصله بعد از ورود به منزل می میرد، باید مغازه فروش حیوانات خانگی مورد اطلاع رسانی قرار گیرد، زیرا حیوان ممکن است توسط مرض عفونی منتقله از طریق دیگر حیوانات مغازه از بین رفته باشد.
کلنی های عفونی حیوانات پژوهشی معمولا مورد استناد قرار می گیرند. شیوع در حیوانات خانگی توسط تخریب سرسلسله شان و ضد عفونی ملک کنترل می گردد. اگر پیامدهای ایمنی زیستی به موش وحشی اجازه انتقال را بدهد، آن ها نیز باید کنترل شوند. بعضی از ایالات ویژه به برخی حیوانات(همچون همستر) که عفونت دریافت شده دارد اجازه فروش یا پذیرش را می دهند; مشروط بر اینکه اطلاعیه ای موضوع را بیان نماید یا اجازه اینکار اخذ گردد. در حالات دیگر، فروش تمامی حیواناتی که ممکن است تحت تاثیر قرار گرفته باشند قدغن است. در بعضی ایالات، عفونت های ویروسی کریومننژیت لیمفوسایتیک توسط دامپزشک "گزارش دادنی" هستند.
ابتلا و مرگ
عفونت های ویروسی کریومننژیت لیمفوسایتیک کانونی هستند; این عفونت اغلب در جمعیت یک جونده انتقال یافته و دیگران را تحت تاثیر قرار نمی دهد. تخمین زده شده است که شیوع آن در موش های وحشی بین صفر تا 60 در صد است و متوسط آن را می توان 9 درصد گرفت. وقوع ویروس کریومننژیت لیمفوسایتیک در جونده های خانگی ناشناخته است; هر چند، تعداد خیلی کمی از انسان ها موارد ابتلای حیوانات خانگی را برملا ساخته اند. وقتی در ایالات متحده همسترهای خانگی عفونی پیدا می شوند، همه حیوانات معمولا به یک کلنی زاد و ولد ربط داده می شوند. در موارد مرتبط با پیوند که به یک همستر خانگی در 2005 مربوط بود، دو همستر دیگر و یک خوک گینه در مغازه فروش حیوانات خانگی و تقریبا 4 درصد همسترها در توزیع کننده نیز آلوده بودند.
نرخ های ابتلا و مرگ و میر بنابر گونه های حیوانات و سن در هنگام عفونت، گونه ویروس و مسیر در معرض قرار گیری متفاوت می باشند. موش های عفونی شده به طریق مادرزادی یا در دوران نوزادی برای ماهها بی نشانه باقی می مانند، ولی حمله گلومرولونفریت ها امید کلی به زندگی را کم می کند. نرخ ابتلا در موش هایی که بطور طبیعی بعد از دوره نوزادی الوده شده اند ناشناخته است; هر چند، بیماری بی نشانه ممکن است عمومی ترین شکل باشد، زیرا شیوع طبیعی کمی گزارش شده است.
در همسترها، تقریبا نیمی از تمام حیواناتی که مادرزادی عفونی شده اند با گذر تقریبا 3 ماه عاری از ویروس شده و تندرست مانده اند، حیوانات باقیمانده دارای بیماری مزمن گشته اند. همسترها عفونی کردند زیرا بالغین معمولا بی نشانه باقی می مانند.
گزارش شده است که هپاتیت کالیتریچید فوق العاده کشنده، مارموزت ها و تامارین های باغ وحش را آلوده نموده است. از 1980، 12 شیوع با 57 مرگ در ایالات متحده گزارش شده است. در میمون های مکک رزوس عفونی، هنگامی که تلقیح درون سیاهرگی صورت گرفت، از هر 4 حیوان، 3 تا دچار بیماری مهلک شدند. در مقابل، تلقیح شکمی معمولا منجر به عفونت های بی نشانه با موارد بیماری و مرگ و میر نادر گردید.
عفونت های انسانی
دوره کمون
در انسان ها، نشانه های بیماری حاد معمولا بعد از 3 تا 5 روز پس از در معرض قرار گیری آشکار می گردد. در مننژیت، نشانه های سیستم اعصاب مرکزی، معمولا 15 تا 21 روز بعد از عفونت ظاهر می گردد. بیماران عفونی شده از طریق پیوند اعضا در چند هفته پیوند دارای نشانه می شوند.
علایم بالینی
اغلب عفونت های افراد دارای ایمنی کامل نشانه ها یا مشخصه های یک بیماری خفیف محدود کننده خود را ظاهر می سازند. نشانه ها شبیه سرماخوردگی بوده و ممکن است شامل تب، خستگی، کسالت، بی اشتهایی، سردرد، گلودرد، درد عضله، ترس از نور و علایم معدی-روده ای همچون تهوع و استفراغ باشند. سرفه، راش، درد مفصل و درد سینه نیز بعضی اوقات دیده می شوند. در برخی مواقع نشانه ها در چند روز بی معالجه بر طرف می شوند. گاهگاهی، یک بیمار در چند روز بهبود می یابد، سپس مننژیت غیر عفونی دوباره عود می کند و در موارد نادر مننگوآنسفالیت دیده می شود.
بیماران دارای مننژیت ممکن است دارای گردن شق، تب، سردرد، درد عضله، تهوع و کسالت باشند. گاهگاهی، مننژیت بدون نشانه های اولیه اتفاق می افتد. مننگوآنسفالیت بوسیله نشانه های عصبی بعدی همچون گیجی، خواب آلودگی، نشانه های غیر طبیعی حسی و نشانه های حرکتی مشخص می گردد. عوارض غیر معمول گزارش شده شامل آماس مغز استخوان، سندرم گویلین باره، فلج اعصاب جمجمه، هیدروسفالی موقت یا دایم، افت حس شنوایی، التهاب بیضه، آرتریت و اوریون می باشد. عفونت های ویروسی کریومننژیت لیمفوسایتیک، همچنین، در آماس لوزالمعده، ذات الریه، میوکاردیت و پری کاردیت دست داشته اند. کل بیماری معمولا یک تا سه هفته طول می کشد و اغلب مردم حتی بعد از مننژیت سخت بدون بروز پیامدی بهبودی می یابند. با این حال، آسیب عصبی موقت یا دایم، به ویژه در حالت های مننگوآنسفالیت، محتمل است. موارد مرگ و میر نادر است. عفونت مزمن در انسان گزارش نشده است.
عفونت های پیش از تولد ممکن است منجر به سقط جنین، مننژیت های نوزادی حاد یا نقایص رشدی شدید در جنین گردد. مادر ممکن است در طی حاملگی، بیماری تب آلودی را تجربه کند یا نکند. نقایص CNS عمومی جنین شامل هیدروسفالی، میکروسفالی، هیپوپلازی مخچه ای و آهکی شدن بطن هستند. مشیمیه ملتهب، که بوسیله تغییر پیگمان یا فیبروز سطح داخلی چشم پیروی می شود، عمومی ترین آسیب اندامی می باشد. اسیب های دیگر اندامی از جمله تحلیل رفتن بینایی، کوچک شدن چشم، شیشه ای شدن چشم، مردمک سفید و کاتاراکت نیز ممکن است دیده شوند. در یک سری مطالعه، اغلب نوزادان وزن معمول هنگام تولد را داشتند، هر چند 30 درصد دارای وزن پایینتر از معمول بودند. بعضی عفونت های مادرزادی نوزادان شاید تا درجه ای بهبودی حاصل نماید، ولی اغلب آن ها نه بهتر و نه بدتر می شوند. ذات الریه استنشاقی ممکن است عارضه ای کشنده باشد. نوزادانی که زنده می مانند ممکن است دچار نقایص عصبی شدید از قبیل اپیلپسی، هماهنگی ناقص، افت بینایی یا کوری، فلج اسپاسم دو سویه، فلج از گردن به پایین، تاخیر در رشد و عقب ماندگی ذهنی گردند. گاهگاهی، موارد با شدت کمتر همراه با رشد مجزای کم مخچه و نشانه هایی از ناهماهنگی عضلات و وحشت گزارش شده است. موارد نادری از وقوع کوریورتینیت دیده شده که البته بدون علایم عصبی بوده اند. نشانه های سیستمیک نادر بوده اند، ولی هپاتوسپلنومگالی، ترمبوسیتوپنیا و هایپربیلی روبینمیا در موارد نادری مشاهده شده اند. در یک نوزاد نیز تاول های پوستی به چشم خورده است. گستره کامل بیماری مادرزادی ممکن است هنوز ناشناخته باشد.
بیماران عفونی پیوندهای اعضا بیماری های شدیدا کشنده ای را ارائه داده اند که در هفته هایی از پیوند شروع می شود. در موارد گزارش شده وفق تاریخ، نشانه های اولیه شامل تب، بی حالی، بی اشتهایی و کاهش تعداد گلبول های سفید خون، رشد سریع نقایص اندام های چند سازمانی، ناکارآمدی کبد و یا هپاتیت شدید، عملکرد غلط عضو پیوندی، نقص سیستم انعقاد خون، کم اکسیژنی، وجود باکتری های متعدد در خون و شوک می باشد. راش ها و بثورات محلی و اسهال نیز در برخی بیماران دیده شده اند. تقریبا همه موارد کشنده بوده اند.
سندرم های نادر دیگری نیز تشریح شده اند. بیماری کشنده ای که شبیه تب هموراژیک ویروسی بوده در شخصی گزارش شده است که بعد از مرگ یک میمون عفونی با او ارتباط داشته است. این مورد درکسی که جسد یک انسان مرده را کالبد شکافی کرده نیز دیده شده است. میمون با بافت مغزی یک بیمار دارای آنسفالیت مورد تلقیح قرار گرفته است. موارد شدید تب هموراژیک ویروسی، یک بیماری که معمولا توسط آرناویروس هایی غیر از ویروس کریومننژیت لیمفوسایتیک ایجاد می شود، توسط بیماری که بسیاری از اندام ها را درگیر می کند و شامل فشار خون پایین، ادم، شوک، استعداد خونریزی و نشانه های عصبی می باشد مشخص می گردد.(برای تشریح کامل این بیماری، برگ داده تب هموراژیک ویروسی را مشاهده نمایید) بیماری کشنده ای که چند عضو و اندام را درگیر می کند در سه بیمار لنفوم که به درمان های متعارف جواب نداده اند و با گرفتن ویروس کریومننژیت لیمفوسایتیک باعث رجعت تومور شده اند دیده شده است.
قابلیت ارتباط
به استثنای پیوند اعضا و انتقال به جنین، دیده نشده که ویروس کریومننژیت لیمفوسلیتیک از شخصی به شخص دیگر منتقل گردد.
آزمون های تشخیصی
کریومننژیت لیمفوسایتیک معمولا در انسان توسط سرم شناسی تشخیص داده می شود، ولی جداسازی ویروس و دیگر آزمایش ها هم می توانند مورد استفاده قرار گیرند.
عفونت های حاد می توانند توسط ردیابی IgM ویژه ویروس یا چگالی محلول بالابرنده آنتی بادی تشخیص داده شوند. آنتی بادی های LCMV ممکن است در مایع مغزی-نخاعی نیز پیدا شوند. در عفونت های مادرزادی، ویروس معمولا در زمانی که نوزاد متولد می شود جدا می گردد; در غالب موارد مادر و نوزاد دارای IgG ویژه هستند و IgM غایب است. عمومی ترین آزمون های سرم شناسی مورد استفاده عبارت از آزمون های ایمونوفلورسنس غیر مستقیم و ایمونوسوربنت لینک شده با آنزیم می باشند. هر دو آزمایشات می توانند IgM یا IgG را شناسایی نمایند. آزمون ایمونوسوربنت لینک شده با آنزیم برای آنتی بادی های ویروس کریومننژیت لیمفوسایتیک ممکن است به گستردگی قابل دسترس نباشند; در امریکا در شاخه پاتوژنی ویژه مراکز کنترل و پیشگیری انجام می شود. آزمون تثبیت کامل نسبتا غیر حساس است.
آزمون های واکنش زنجیره ای پلیمراز نسخه برداری معکوس ممکن است اسیدهای نوکلئیک خون و CSF را ردیابی نماید.
در اغلب حالات، جداسازی ویروس به قصد تشخیص استفاده نمی شود.در ایالات متحده، این آزمایش در CDC هم در دسترس است. ویروس کریومننژیت لیمفوسایتیک ممکن است از خون یا مایع حلق و بینی در مراحل اولیه بیماری یا CFC بیماران دارای مننژیت جدا شود. در نوزادان دارای عفونت مادرزادی، ویروس معمولا از هنگام تولد آشکار می گردد. ویروس کریومننژیت لیمفوسایتیک می تواند در واریته ای از خطوط سلولی مشتمل بر BHK21،L و سلول های Vero رشد کرده و ممکن است با ایمنو فلورسنس تشخیص داده شوند. یک تشخیص می تواند توسط تلقیح درون مغزی خون یا CSF در داخل موش هم صورت گیرد.
ویروس کریومننژیت لیمفوسایتیک همیشه نمی تواند در دهنده هایی که این ویروس را توسط اهدای عضو به گیرنده منتقل می کنند تشخیص داده شود. در حد فاصل 2005 تا 2010 سه گروه مرتبط با پیوند عضو در ایالات متحده گزارش شده است. هیچکدام از دو دهنده اول تاریخچه بیماری عفونی حاد نداشت و آزمایشات RT-PCR و سرم شناسی ویروس کریومننژیت لیمفوسایتیک را ردیابی ننموده بود. در یک حالت، یک ویروس مشخص ژنتیکی بود، هر چند، در همستر خانگی دهنده ردیابی شد. دهنده سوم با یک بیماری مشخص شده توسط تب و نشانه های عصبی مرد، و آزمایش یک نمونه سرم کمی پیش از مرگ IgM و IgG ویژه کریومننژیت لیمفوسایتیک را مثبت اعلام نمود.
معالجه
معالجه وابسته به نشانه های بیماری و حمایتی است. بچه های دارای بیماری هیدروسفالوس اغلب نیاز به ونتریکولوپریشنال شانت دارند. در معالجه کریومننژیت لیمفوسایتیک ریباویرین بطور معمول استفاده نمی شود; هر چند، در گزارشات روایتی امید بخش بوده است و بویژه برای بیماران دارای نقص سیستم ایمنی و دیگران دارای بیماری شدید توصیه شده است. تنها باقیمانده یک عفونت ویروسی کریومننژیت لیمفوسایتیک مرتبط با پیوند عضو با ریباویرین و معالجات پزشکی ایمنی فرونشانی همزمان کاهش یابنده معالجه شد.
ریباویرین هنوز در سعی و خطاهای بالینی کنترل شده ارزیابی نشده است. این ماده تراتوژنیک نیز هست.
پیشگیری
اغلب عفونت های انسانی منتج از مجاورت با موش آلوده است. با اطمینان از اینکه ساختمان ها و محیط اطرافشان جذابیتی برای جوندگان ندارند و با پیشگیری از ورود این حیوانات به خانه، خطر عفونت از طریق موش وحشی کاهش خواهد یافت. برای مثال، غذایی که ممکن است برای جونده ها جذاب باشد( غذای حیوان خانگی و دانه پرنده) باید در ظروف ضد جونده نگهداری شود و سوراخ هایی که از آن طریق موش ها می توانند وارد خانه شوند باید با سیم ظرفشویی، درزگیر یا فلز، درزگیری شوند. در صورت وجود موش های وحشی در خانه، باید آن ها را ریشه کن کرده یا از بین برد. از تماس مستقیم باید اجتناب گردد; موش های زنده یا مرده را نباید با دست خالی دستکاری کرد. آگاهی های لازم از طریق CDC در دسترس هستند تا جهت تمیز کاری ایمن یک جای آلوده شده با جونده مورد استفاده قرار گیرند. در طی این فرایند، به ویژه مهم است که از آئروسل ساختن ویروس ممانعت به عمل آید.
کلنی های آزمایشگاهی موش خانگی باید به طور منظم برای ویروس کریومننژیت لیمفوسایتیک تست شوند. خطرات مرتبط با دستکاری جوندگان وحشی دستگیر شده باید در اذهان آن هایی که با آن ها کار می کنند جا خوش کند. تجهیزات حفاظت فردی و دیگر احتیاطات باید بطور مناسب مورد استفاده قرار گیرد. عملیات دستکاری ایمن جهت جلوگیری از گزش با تجهیزات حفاظتی مناسب باید در هنگام دستکاری یا انجام کارهای بعد از مرگ روی نخستیان های دنیای جدید صورت گیرد. سروکانورشن در دو دامپزشک باغ وحش که توسط نخستیان های عفونی گزیده شده یا به وسیله عملیات پس از مرگ در طی شیوع هپاتیت کالیتریچید تحت تاثیر قرار گرفته بودند اتفاق افتاد. خطوط سلولی مستعد به ویروس کریومننژیت لیمفوسایتیک باید از تامین کننده های معتبر تجاری که سلول های غربال شده را فراهم می کنند خریداری گردند.
موارد کریومننژیت لیمفوسایتیک منتسب به جونده های خانگی نادر هستند. بهداشت خوب می تواند به پیشگیری از عفونت های حاصل از حیوانات کمک نماید. دست ها بعد از دستکاری جونده ها، قفس آن ها، بستر و هر چیز دیگری که ممکن است با فضولات یا ادرار آلوده شده باشد، باید با آب و صابون شسته شوند. قفس ها باید تمیز و آزاد از بستر خاکی نگهداری شوند; در صورت وجود حوزه با تهویه خوب یا انجام کار بیرونی، تمیزی به بهترین نحو ممکن انجام می شود. جونده های خانگی باید دور از صورت نگهداری شوند. بچه های خردسال باید در هنگام دستکاری جوندگان مورد مراقبت شدید قرار گیرند، تا از انجام اعمال بهداشتی خوب اطمینان حاصل گردد. به خاطر اینکه آزمایش ها برای کریومننژیت لیمفوسایتیک در حیوانات منفرد قابل اعتماد نیستند، CDC آزمایش جونده های خانگی را برای این ویروس توصیه نکرده است.
مراقبت ویژه باید انجام شود تا از تماس با جونده ها در طی بارداری ممانعت به عمل آید. خانم های باردار باید از تماس با جونده های خانگی یا وحشی یا فضولات آن ها خودداری به عمل آورند و برای مدت طولانی در اتاقهایی که حیوانات حضور دارند نمانند. در طی دوران بارداری، جونده های خانگی باید در جای جداگانه خانه نگهداری شده و توسط عضو دیگر خانواده یا یک دوست مراقبت گردند. اختیار دیگر، مراقبت موقت از حیوان در خانه یک نفر دیگر است. هجوم توسط موش وحشی باید توسط شرکت کنترل آفات حرفه ای یا عضو دیگر خانه صورت گیرد. خانم های بارداری که با جونده ها کار می کنند باید دستکش، روپوش و ماسک صورت بپوشند. در طی بارداری، احتیاطات اجتناب از عفونت حاصل از نخستیان های کالیتریچید نیز توصیه کردنی می باشد.
ابتلا و مرگ و میر
کریومننژیت لیمفوسایتیک فاقد اشاعه عمومی در انسان است، هر چند، اکثر عفونت ها مختصر هستند و هرگز تشخیص داده نمی شوند. بر مبنای بررسی های سرم شناسی حدس زده می شود که حدود 1 تا 5 درصد جمعیت ایالات متحده و اروپا دارای آنتی بادی هایی بر علیه ویروس کریومننژیت لیمفوسایتیک باشند. درجه شیوع با شرایط زندگی و میزان مجاورت با موش تغییر می کند و ممکن است در گذشته بالاتر بوده باشد. پرسنل آزمایشگاهی که جونده ها یا سلول های عفونی را دستکاری می کنند در معرض خطرات به مراتب بالاتری می باشند.
در آب و هوای ملایم، اغلب عفونت ها در پاییز و زمستان و هنگامی که موش ها داخل خانه ها می شوند اتفاق می افتد. کریومننژیت لیمفوسایتیک متمایل هست که بصورت موارد جدا شده اتفاق بیفتد، ولی برخی از موارد شیوع با جونده های عفونی آزمایشگاهی، خطوط سلولی تومور مورد استفاده در پژوهش ها و همسترهای خانگی استحصال شده از کلنی های عفونی در ارتباط است. گمان می رود که تقریبا 10 تا 20 درصد موارد از افراد دارای سیستم ایمنی نرمال به بیماری عصبی و اساسا به مننژیت غیر عفونی منجر شده است. نرخ مرگ و میر کمتر از 10 درصد بوده است و مردم دارای عوارض شامل مننژیت تقریبا همیشه کاملا بهبود یافته اند. موارد نادر مننگوآنسفالیت نیز می توانند دیده شوند. بیماری های شدیدتر محتملا در افراد دارای نقص سیستم ایمنی دیده می شوند.
در تمام دنیا، وجود بیشتر از 50 نوزاد دارای عفونت ناشی از ویروس کریومننژیت لیمفوسایتیک گزارش شده است. احتمال اینکه خانم ها بعد از مجاورت با جونده ها آلوده شده باشند، فراوانی انتقال عفونت ویروسی کریومننژیت لیمفوسایتیک از طریق جفت و احتمال بروز نشانه های بالینی در میان این نوزادان هنوز بخوبی درک نشده است. در یک مطالعه، آنتی بادی های عفونت ویروسی مننژیت لیمفوسایتیک در 0.8 درصد نوزادان معمولی ردیابی شدند، 2.7 درصد نوزادان دارای نشانه های عصبی بودند و 30 درصد نوزادان دارای هیدروسفالوس بودند. پژوهش های دیگر نشان داده است که فقط یکی از تقریبا 450 نوزاد با شرایط پزشکی عمده( از قبیل زودرسی، نشانه های CNS ، نقص عضو مادرزادی و دیگر سندرم ها) با این ویروس عفونی شده اند. در آرژانتین، هیچ عفونت ویروسی کریومننژیت لیمفوسایتیک در میان 288 مادر سالم و نوزادانشان گزارش نشده است. هر چند، یک مطالعه نشان داده است که 2 تا از 95 بچه در یک خانه با مردم دارای ناتوانی های حاد ذهنی احتمالا با این ویروس آلوده شده اند. لازم به ذکر است که نوزادان شدیدا عفونی فقیر بوده اند. در یک سری، 35 درصد نوزادان تشخیص داده شده با عفونت های مادرزادی تا سن 21 ماهگی مرده اند. اغلب بچه های باقیمانده دارای نقایص عصبی شدید دایمی هستند. نشانه ها در برخی افراد تا حدی شدیدتر از دیگران بوده اند و تعداد کمی از بچه ها نرمال بودند. هر چند، باید متذکر شد که عفونت های خفیف تر یا بچه های بی نشانه ممکن نیست تشخیص داده شوند، زیرا آزمایش عفونت ویروسی کریومننژیت لیمفوسایتیک بطور معمول انجام نمی شود.
کریومننژِت لیمفوسایتیک منتقله از طریق پیوند عضو نرخ ابتلا و مرگ و میر بالا دارد. در سه گروه گزارش شده در ایالات متحده از 2005 تا 2010، نه تا از 10 تا دریافت کننده عفونی مردند. یک دهنده از طریق همستر خانگی اخیرا آلوده شده عفونت را دریافت گردید. موارد دریافت ویروس در دیگر موارد ناشناخته بوده اند.
اطلاعات اضافی
این برگ داده توسط آنا روید اسپیکلر، دی وی ام، پی اچ دی، متخصص دامپزشکی مرکز ایمنی غذا و سلامت عمومی نوشته شده است. بخش حیوانات کشاورزی و سرویس بررسی تندرستی گیاهان سرمایه گذاری این برگ داده را از طریق یک سری موافقتنامه های تشریک مساعی توسعه منابع برای یک سلسله اعتباربخشی اولیه فراهم نموده است.
چنانچه مایل هستید فعالیت خود را از طریق سایت "یاشار بوم راشین" تبلیغ نمایید، لطفا اینجا را کلیک کنید.