یک مخزن بزرگ مشکی و یک مخزن بزرگ آبی!این ها قرار بود به مدد جداسازی زباله های تر و خشک بیایند یعنی شهروندان در مواجهه با آن ها زباله های خشک خود را در مخزن آبی و زباله های تر خویش را در مخزن مشکی بریزند.متاسفانه این طرح افاقه نکرد و پس از مدتی هر دو مخزن , انبار توامان زباله های تر و خشک گردیدند.
اینکه چرا طرح فوق که انصافا طرح خوبی هم بود به اندازه مورد انتظار جواب ندارد به دلایل زیادی ارتباط دارد اما یکی از مهمترین علت های شکست خوردن طرح این بود که شهرداری آموزش اخلاق و رفتار شهروندان را در آن هنگام که در جلوی مخازن سبز می شدند و نه قبل از آن مورد توجه قرار داده بود.
به عبارت دیگر شهرداری انتظار داشت که مردم آموزش دیده یا فاقد آموزش(با فرض اینکه خودشان می دانند چه باید بکنند) با دو کیسه یا دو سطل حاوی زباله(یکی تر و دیگری خشک) از خانه خارج شده و در برخورد با مخازن,از یکی از آن ها برای دفع زباله تر و از دیگری برای قرار دادن زباله خشک استفاده نمایند.
درست است که بازیافت زباله حتی برای اهالی کشورهای متمدن و پیشرفته کار آسانی به حساب نمی آید اما اینکه بخواهیم کارهای ساده را هم برای مردم سخت نماییم و به زبان خودمان از هموطنانمان تقاضا کنیم که لقمه را پس از چرخاندن از پس سر , وارد دهان نمایند هم از آن کارهاست.
متاسفانه بسیاری از خانوارهای ایرانی در این گمان اشتباه به سر می برند که زباله زباله است و تر و خشکش هم فرقی ندارد.این یکسان سازی ذهنی نه تنها موجب می شود زباله های تر و خشک جای یکسانی را در منازل اشغال کرده و مثلا سر از زیر سینک در بیاورند, باعث می گردد قد و قواره سطل های نگهدارنده زباله های تر و خشک هم با هم مو نزند.
واقعیت این است که تنها زباله تر است که به دلیل بد منظره و بد بو بودن بهتر است ضمن قرار گرفتن در سطل درب دار , در جایی دور از دید مثل زیر سینک ظرفشویی آشپزخانه قرار گیرد.از طرف دیگر دو موضوع یاد شده(بد منظره و بد بو بودن) باعث می شود تنها زباله تر نیاز به خروج روزانه از منزل داشته باشد.
خانوارهایی که زباله های تر و خشک خود را جداسازی می کنند عموما این امر را با استفاده از دو سطل هم شکل و هم اندازه صورت می دهند و همین,چیزی است که کار بازیافت را برای ایشان سخت و مشکل می سازد.بر خلاف تصور زباله دان های تر و خشک بهتر است که هم اندازه نباشند زیرا در حالی که همچنان که بیان گردید زباله تر باید روزانه از منزل خارج شود,زباله های خشک را می توان بر مبنای نیاز و صلاحدید هفته ای یک یا دو بار از منزل خارج کرد.این امر باعث می شود که سطل های نگهداری زباله های خشک دست کم سه-چهار برابر سطل های در بر گیرنده زباله های تر حجم داشته باشند.
خوبی و حسن چنین اندازه گذاری های درستی این است که خانوارها نیازمند این نیستند که در هر روز زباله های تر و خشک را با هم از خانه خارج نمایند و این "مهم" تنها با وقوع یک تا دو روز در هفته ,کار را برای خانوارهای علاقمند به جداسازی بسیار آسانتر خواهد نمود.
با این حساب شهرداری کاملا می تواند جمع آوری زباله را به سبک و سیاق سابق پیگیری نموده و روی مشارکت شهروندان "موش زده" حسابی ویژه باز نماید .به شرط آنکه در این پیگیری شهروندان را مطمئن نماید که کار بازیافت و جداسازی زباله های تر و خشک از مبدا آن اندازه ها هم که فکر می کنند طاقت فرسا و مشکل نیست!
