خطرات تندرستی ایجاد شده توسط جوندگان( کد 0547)

غیر معمول نیست، به ویژه در طی ماه های زمستان، که یک مواجهه نامطبوع با جونده ای داشته باشیم که میهمان سر زده خانه شده باشد. با این حال، بیشتر افراد باور ندارند که اثر این آفات بیشتر از آزارندگی می باشد. جونده هایی مثل موش و موش صحرایی با شماری از خطرات تندرستی در ارتباط هستند. در واقع، معلوم شده که موش ها و جونده ها بیش از 35 مرض را منتقل می کنند. این امراض و بیماری ها می توانند مستقیما از طریق دستکاری زنده و مرده جونده ها؛ تماس با مدفوع، ادرار و بزاق جونده و گزش جونده به انسان منتقل شوند. امراض غیر مستقیم منتقله به انسان می توانند از طریق کک ها، کنه ها و مایت هایی که از جونده آلوده تغذیه کرده اند گسترش یابند.

این به ویژه وقتی مورد توجه است که آب و هوا سرد شود و جونده ها شروع به جستجوی یک جای گرم برای غلبه بر زمستان نمایند؛ جایی مثل خانه و حتی ماشین شما! انجمن مدیریت ملی آفات تخمین می زند که جونده ها در هر سال 21 میلیون خانه را در امریکا مورد هجوم قرار می دهند و از طریق فضاهایی به کوچکی یک مداد خود را به داخل منازل می چپانند.

فضولات جونده ها سبب واکنش های آلرژیک و انتقال بیماری های منتقله از طریق غذا همانند سالمونلا می شود. به علاوه، موش ها قادرند که در هر سال حدود 25000 حب مدفوعی بریزند و این به معنی تعداد تخمینی 70 بار در روز است. بنابراین، پیشگیری و حذف سریع جونده یک نکته کلیدی است.

در زیر خلاصه ای از عمومی ترین امراض و بیماری های منتقله توسط جونده ها را آورده ایم: هانتاویروس، کریومننژیت لمفوسیتیک، تولارمی و طاعون.

هانتاویروس

هانتا ویروس سین نومبر در ابتدا در 1993 در 4 ناحیه کناری جنوب غربی( آریزونا، کلرادو، نیو مکزیکو و یوتا) ایالات متحده کشف شد، اما امروزه اساسا در غرب ایالات متحده دیده می شود. این ویروس توسط موش گوزن و موش پا سفید و جونده برنج و پنبه منتقل می شود. هانتاویروس ها شامل گروهی از ویروس ها هستند که می توانند انسان ها را بیمار سازند و سبب ناراحتی های خون، کلیه و سیستم تنفسی گردند. در مواردی، مرگ و میر هم رخ می دهد. در حالی که وقوع نادر است، بیماری جدی و غیر قابل پیش بینی می باشد.

مردم از طرق مختلف به هانتا ویروس آلوده می شوند، اما حضور جونده ها در و داخل خانه ها، اساسا، خطر اولیه باقی مانده است. ویروس ها اساسا از طریق ادرار و فضله تازه جونده یا مواد لانه سازی پراکنده منتقل می شوند. آن ها از طریق هوا پخش شده و توسط آدم ها تنفس می گردند. آن اساسا توسط چند گونه جونده و اساسا موش گوزن منتقل می شود. به علاوه، اگر یک جونده عفونی کسی را نیش بزند، ویروس ممکن است به آن شخص منتقل شود. پژوهش ها هم بر این نکته تاکید می ورزند که انتظار می رود مردمی که غذای آلوده با ادرار، مدفوع یا بزاق جونده عفونی را می خورند مریض و بیمار گردند.

عموما، نشانه های هانتاویروس ها بین یک تا پنج هفته بعد از در معرض قرار گیری اوره، مدفوع یا بزاق تازه جونده آلوده ظاهر می شوند. عفونت با هانتاویروس می تواند به سندرم ریوی هانتاویروس (HPS)، یک بیماری تنفسی شدید که می تواند کشنده باشد، تبدیل شود. علائم اولیه شامل خستگی، تب و دردهای عضلانی در ران، باسن، پشت و گاهی اوقات شانه ها است. فرد مبتلا همچنین ممکن است سردرد، سرگیجه، لرز و شکایات شکمی مانند تهوع، استفراغ، اسهال و درد شکم را تجربه کند. 4 تا 10 روز بعد از فاز اولیه بیماری، علایم بعدی توسعه عفونت هانتاویروس و اچ پی اس ظاهر می شوند. اینها شامل سرفه و تنگی نفس و پیشرفت ناراحتی و نارسایی تنفسی است. اچ پی اس یک نسبت مرگ و میر 38 درصد دارد.

هیچ دارو، درمان یا واکسن خاصی برای عفونت هانتاویروس وجود ندارد، بنابراین پیشگیری و کنترل جوندگان در داخل و خارج از خانه مهم است. هرچند، اگر عفونت زود تشخیص داده شود و بیمار مراقبت های پزشکی ضروری را در مراکز مراقبت های ویژه دریافت نماید، ممکن است بهتر شود. در این فضاهای مراقبتی، بیماران ممکن است تهویه های مکانیکی برای مشکلات تنفسی دریافت نمایند و برای کمک به آن ها در طی ناراحتی شدید تنفسی، اکسیژن تراپی صورت گیرد.

کریومننژیت لمفوسیتیک

کریومننژیت لمفوسیتیک، یا ال سی ام، یک بیماری عفونی گسترده منتقله از طریق جونده است که توسط ویروس کریومننژیت لمفوسیتیک ایجاد می شود. میزبان اولیه ویروس کریومننژیت لمفوسیتیک موش معمولی خانگی است. تخمین زده شده که 5 درصد موش های خانگی سراسر ایالات متحده ویروس کریومننژیت لمفوسیتیک را حمل می کنند و قادر هستند ویروس را انتقال دهند. جونده های دیگر، همانند هامستر، حامل های طبیعی نیستند؛ اما می توانند با ویروس کریومننژیت لمفوسیتیک موش های وحشی آلوده شوند. بعضی از عفونت های انسانی در اثر تماس با جونده هایی است که به عنوان حیوان خانگی در منازل نگهداری می شوند.

انتقال عفونت های ویروس کریومننژیت لمفوسیتیک می تواند بعد از مجاورت با اوره، فضله، بزاق و یا مواد لانه سازی جونده های عفونی، همانند موش های خانگی، صورت گیرد. یک گزش حاصل از جونده آلوده هم می تواند فرد را در معرض خطر مجاورت قرار دهد. عفونت ها در ماه های سرد عمومی تر هستند؛ هنگامی که موش ها در جستجوی سکونتگاه های زمستانه گرمتر وارد خانه ها می شوند. انتقال همچنین ممکن است هنگامی رخ دهد که مواد مستقیما از طریق پوست ترک خورده، بینی، چشم یا دهان یا احتمالا گزش جونده آلوده وارد می شوند. انتقال فرد به فرد گزارش نشده است؛ به استثنای انتقال عمودی از مادر آلوده به جنین و به ندرت از طریق پیوند اعضا.

یک عفونت ویروس کریومننژیت لمفوسیتیک دو فاز دارد: فاز اول دارای علائم و نشانه های غیر اختصاصی شبه آنفولانزا مانند تب، کسالت، بی اشتهایی، دردهای عضلانی، سردرد، تهوع و استفراغ است. علائم کمتر شایع شامل گلودرد، سرفه، درد مفاصل، درد قفسه سینه، درد بیضه و درد غدد بزاقی است. مرحله دوم بیماری با بیماری عصبی مشخص می شود. مطابق با سی دی سی، علائم ممکن است شامل مننژیت (تب، سردرد، سفتی گردن و غیره)، آنسفالیت (خواب آلودگی، گیجی، اختلالات حسی و/ یا ناهنجاری های حرکتی مانند فلج) یا مننژوانسفالیت (التهاب مغز و مننژها) باشد.

اغلب بیمارانی که بیماری و مرض عصبی را به سبب ویروس کریومننژیت لمفوسیتیک نشان می دهند زنده می مانند، اما بعضی ها ممکن است به سبب شدت در بیمارستان بستری شوند. هرچند، همانند همه عفونت های سیستم عصبی مرکزی، به ویژه آنسفالیت، آسیب عصبی موقت یا دائمی امکان پذیر است.

خانم هایی که در طی بارداری با کریومننژیت لمفوسیتیک مواجه می شوند، ممکن است عفونت را به جنین انتقال دهند. عفونت هایی که در سه ماهه اول رخ می دهد ممکن است منجر به مرگ جنین و ختم بارداری شود. عفونت های سه ماهه های دوم و سوم ممکن است منجر به نقایص مادرزادی جدی و دائمی شوند؛ از جمله مشکلات بینایی، تاخیر در رشد مغزی و هیدروسفالی( آب در مغز)

هرچند، به استثنای عفونت کشنده، کریومننژیت لمفوسیتیک معمولا کشنده نیست و نرخ مرگ و میر گزارش شده زیر 1 درصد دارد. اکثر موارد به خودی خود خوب می شوند، اما اغلب مننژیت، آنسفالیت یا مننژوانسفالیت ها بر اساس شدت نیاز به بستری شدن در بیمارستان و درمان حمایتی دارند. مراقبت‌های حمایتی و علامتی با داروهای ضد التهابی مانند کورتیکواستروئیدها ممکن است تحت شرایط خاص در نظر گرفته شود. برای جلوگیری از عفونت کریومننژیت لمفوسیتیک، کنترل و پیشگیری جونده ضروری است.

طاعون

طاعون به خاطر مرگ میلیون ها انسان در قرون وسطی شناخته شده است. این یک بیماری است که انسان و پستانداران را عفونی می کند و توسط باکتری یرسینیا پستیس ایجاد می شود. انسان ها معمولا طاعون را بعد از گزیده شدن توسط کک جونده آلوده و یا دستکاری حیوان عفونی شده با طاعون، همانند جونده، می گیرند. آخرین شیوع شهری طاعون مرتبط با جونده در ایالات متحده در لس آنجلس بین 1924 تا 1925 اتفاق افتاد. امروزه، عفونت های طاعون انسانی مستمرا در مناطق روستایی و نیمه روستایی غرب ایالات متحده اتفاق می افتند.

باکتری های طاعون در اغلب قریب به اتفاق مواقع توسط نیش کک آلوده منتقل می شوند. اگر جونده آلوده بمیرد، کک های گرسنه دیگر منابع خونی، از جمله انسان را جستجو می کنند؛ هر چند سگ ها و گربه ها هم ممکن است کک های آلوده به طاعون را وارد خانه نمایند. قرار گرفتن در معرض نیش کک معمولاً منجر به طاعون بوبونیک( خیارکی) می شود.

طاعون بوبونیک( خیارکی) با شروع تب، سردرد، لرز و ضعف و یک یا چند غده لنفاوی متورم، حساس و دردناک (به نام بوبو یا خیارک) مشخص می شود. این نشانه ها عموما بعد از 2 تا 6 روز مجاورت ایجاد می شود. خیارک ها عموما در نزدیکترین گره های لمفی به جایی که باکتری ها وارد بدن شده اند ایجاد می گردند و شامل مقادیر بالایی از باکتری های در حال تکثیر هستند.

همچنین ممکن است انتقال طاعون منتج از تماس با مایع یا بافت آلوده باشد. برای مثال، شکارچی که پوست خرگوش یا حیوان آلوده دیگری را بدون استفاده از اقدامات احتیاطی مناسب می کند، می تواند آلوده شود. این فرم از مجاورت در عمومی ترین موارد منجر به طاعون خیارکی یا طاعون عفونی می شود.

طاعون سپتی سمی با شوک عفونی تهدید کننده زندگی همراه با تب، لرز، ضعف شدید، درد شکم، شوک و احتمالاً خونریزی در پوست و سایر اندام ها مشخص می شود. طاعون سپتی سمی می تواند به عنوان اولین علامت طاعون رخ دهد یا ممکن است از طاعون خیارکی درمان نشده ایجاد شود.

طاعون پنومونی عموما بعد از اینکه یک شخص قطرات حامل باکتری ها را تنفس نمود، ایجاد می شود. بیماران دچار تب، سردرد، ضعف و ذات الریه به سرعت در حال توسعه همراه با تنگی نفس، درد قفسه سینه و سرفه می شوند. پنومونی یا ذات الریه ممکن است سبب مشکلات تنفسی و شوک شود. طاعون پنومونی جدی ترین شکل بیماری است و تنها شکل طاعون است که می تواند از شخص به شخص منتقل شود.

طاعون یک بیماری خیلی جدی است، اما اگر زود تشخیص داده شود، با آنتی بیوتیک های رایج قابل درمان است. هرچند، بدون معالجه و درمان سریع، مرض می تواند موجب بیماری جدی یا مرگ شود. هر چه یک بیمار سریعتر در جستجوی مراقبت های پزشکی بر بیاید و معالجه ای دریافت نماید که مناسب طاعون است، اقبال بیشتری برای بهبودی کامل موجود خواهد بود. تماس های نزدیک بیماران دارای طاعون پنومونی ممکن است نیاز به ارزیابی داشته باشند و احتمالا معالجه خوب در کار خواهد بود.

پیشگیری از مواجهه و تماس جونده برای کاهش خطرات طاعون ضروری است. پس، صاحبخانه ها باید مطمئن باشند که هر ترک و شکاف بیرونی درزگیری شده است. به علاوه، برای ممانعت از کک هایی که در داخل خانه ها "مفت سواری" می کنند، صاحبان حیوانات خانگی باید مدیریت فعال کک را به کار ببندند.

تولارمی

تولارمی یک بیماری انسان و حیوان است که توسط بکتری " فرانسیسلا تولارنسیس" ایجاد می شود. خرگوش ها، خرگوش های صحرایی و دیگر جونده ها، به ویژه، مستعد هستند و اغلب در طی شیوع ها، در تعداد بالا می میرند. انسان ها می توانند از چند مسیر آلوده شوند؛ از جمله گزش مگس گوزن و کک، تماس پوستی با حیوان آلوده، بلع آب آلوده، مجاورت آزمایشگاهی یا استنشاق غبارها یا آئروسل های آلوده.

تولارمی به گستردگی توزیع شده و در بسیاری جاهای ایالات متحده یافت می شود. بطور طبیعی، آلودگی در همه ایالت ها گزارش شده است و هاوایی یک استثنا است.

نشانه ها و علایم تولارمی بسیار وابسته به این هستند که باکتری ها چطور وارد بدن شوند. تمام اشکال با تب همراه هستند که می تواند تا 104 درجه فارنهایت بالا برود. اگرچه تولارمی می تواند تهدید کننده حیات و زندگی باشد، اغلب عفونت ها می توانند توسط آنتی بیوتیک ها بخوبی درمان شوند.

عمومی ترین شکل تولارمی، مرض آلسروگلاندولار است که معمولا متعاقب گزش مگس گوزن یا ساس یا بعد از دستکاری حیوان آلوده اتفاق می افتد. زخم پوستی در محلی که ارگانیسم وارد بدن شده است ظاهر می شود و با تورم غدد لنفاوی منطقه ای، معمولاً در زیر بغل یا کشاله ران همراه است.

تولارمی غده ای مشابه تولارمی اولسرگلندولار اما بدون زخم است. آن همچنین عموما از طریق گزش ساس یا مگس گوزن آلوده و یا دستکاری حیوانات مرده یا مریض ایجاد می گردد.

بیماری اوکولوگلندولار وقتی ایجاد می شود که باکتری از طریق چشم وارد گردد. این می تواند هنگامی اتفاق بیفتد که یک نفر یک حیوان آلوده را قصابی کند و تماس حاصل نماید و یا بطور تصادفی بعضی از ذرات منتقله توسط هوا وارد چشمانش گردند. نشانه ها شامل آبریزش و التهاب چشم و تورم غدد لنفاوی در جلو گوش هستند.

عفونت اوروفارینژل در نتیجه خوردن یا نوشیدن غذا یا آب آلوده اتفاق می افتد. بیماران مبتلا به تولارمی اوروفارنکس ممکن است گلودرد، زخم دهان، التهاب لوزه و تورم غدد لنفاوی گردن داشته باشند.

جدی ترین بیماری حاصل از تولارمی، عفونت اونئومونیک است. نشانه ها شامل سرفه، درد سینه و مشکل تنفس است. این شکل در نتیجه تنفس غبارها یا آئروسل های شامل ارگانیزم ایجاد می شود. آن همچنین هنگامی می تواند اتفاق بیفتد که اشکال تولارمی( به عنوان مثال اولسروگراندولار) بدون معالجه می مانند و باکتری ها از طریق جریان خون به شش ها انتقال می یابند.

NPMA مردم را تشویق می کند تا اقدامات احتیاطی را برای دور نگه داشتن جوندگان از خانه ها و دور از محل های کمپ و استفاده از مواد دافع برای جلوگیری از گزش کنه و کک انجام دهند. برای آگاهی بیشتر در باره کنترل جونده، این متن را با 10 نکته آسان برای پیشگیری از موش ها و جونده های داخل خانه چک کنید.