تاریخچه بوکاشی

قسمت اول

انتشارات

کربن، گاز و انرژی

در مقایسه با فرآیند هوازی، مسیرهای تخمیر هومولاکتیک و تخمیر بی هوازی مشابه، بطور عموم، یک مقدار خیلی کوچک انرژی برای سلول فراهم می آورند. در تخمیر هومولاکتیک، وقتی یک ملکول گلوکز( ساخته شده بوسیله هضم کربوهیدرات های پیچیده) به دو ملکول اسید لاکتیک تبدیل می شود، 2 ملکول ATP درست می شود؛ یک پانزدهم آنچه تنفس هوازی فراهم می آورد. فرآیند قبل از اینکه تمام هیدرات های کربن استفاده شود متوقف می گردد، زیرا اسیدیته منتهی به مهار کردن همه باکتری ها می گردد. در نتیجه یک سطل بوکاشی به سختی گرم می شود و در دمای محیط باقی می ماند.

به عنوان یک تکنیک فرآیند ضایعات، بوکاشی از این نظر قابل توجه است که حداقل از دست دادن جرم به شکل گازهای خارج شده رخ می دهد. کمپوست که هوازی است، مقدار زیادی از کربن را به دی اکسید کربن تبدیل می کند تا متابولیسم میکروب ها را در زمان بلوغ حفظ کند. تولید بیوگاز کربن را نمی سوزاند، ولی بستر باکتریایی برای استخراج کربن به شکل متان بهینه می شود؛ یک گاز گلخانه ای بالقوه و سوخت مفید. علاوه بر این، کمپوست همچنین می تواند نیتروژن مغذی کلیدی گیاه را از دست بدهد (در گازهای گلخانه ای قوی اکسید نیتروژن و در آمونیاک)، در حالی که بوکاشی تقریباً اینطور نیست.

چای بوکاشی

وقتی تخمیر آغاز می شود، ساختار فیزیکی شروع به تجزیه می کند و مقداری از محتویات آب داخلی به شکل "چای بوکاشی" رها می شود. در طی زمان، این محتویات بیش از 10 درصد ورودی را از نظر وزنی فراهم می کنند. مقدار با ورودی تغییر می کند: برای مثال، پوست طالبی و خیار به افزایش قابل ملاحظه منجر می شوند.

مایع، کسر ارزشمند پروتئین ها، مواد مغذی و اسید لاکتیک را در بر دارد. برای بازیابی آنها، و برای جلوگیری از خیس شدن تخمیر، شیرابه از ظرف تخمیر از طریق یک شیر به بستری از مواد جاذب مانند بیوچار یا مقوای ضایعاتی و یا به یک محفظه پایینی منتقل می شود. این شیرابه ها را بعضی ها "چای بوکاشی" می نامند.

استفاده کننده های چای بوکاشی همان استفاده کننده های چای کمپوست نیستند. چای بوکاشی در اغلب مواقع وقتی بطور کارآمد استفاده می شود که رقیق شده و در سطح هدف گذاری شده خاک پخش شود تا اکوسیستم خاک را تغذیه نماید. رقیق سازی از خاصیت اسیدی کاسه و بنابراین برای گیاهان امکان ایجاد خطر را کم می کند. رقیق سازی، همچنین، سبب می شود که اسید بیشتری تبدیل به لاکتات شود که غذایی جذاب برای میکروب های خاک است. استفاده های دیگر بالقوه خطرناک هستند( مثل تغذیه گیاهان با آب اسیدی) و یا تلف کننده می باشند( مثل تمیز کردن زهکش ها با مواد مغذی گیاهی، تغذیه گیاهان با مواد مغذی به شکلی که نتوانند جذب کنند)

احجام

ظروف خانگی( " سطل های بوکاشی") عموما یک اندازه بسته 5 تا 10 کیلوگرم( 11 تا 22 پوند) دارند. این در طول چند هفته با افزودن نرمال جمع می شود. هر افزودنی معمولی بهتر است در یک ظرف جمع شود، زیرا توصیه می‌شود که ظرف بوکاشی را بیش از یک بار در روز باز نکنید تا شرایط بی‌هوازی غالب شود.

در محیط‌های باغبانی، دسته‌ها می‌توانند مرتبه‌ای بزرگ‌تر باشند. فناوری سیلو ممکن است در صورتی قابل استفاده باشد که برای جذب شیرابه سازگار باشد. یک فناوری مقیاس صنعتی کمپوست سازی بزرگ مقیاس ویندروز را تقلید می کند؛ به استثنای اینکه ویندروزهای بوکاشی فشرده هستند، محکم پوشیده شده اند و به هم زده نشده نگهداری می شوند که همه این ها شرایط بی هوازی را بهبود می بخشند. یک مطالعه نشان داده که چنین ویندروزهایی فقط مقادیر کمی کربن، انرژی و نیتروژن را از دست می دهند.

بهداشت

بر اساس جنبه های زیر، بوکاشی ذاتا بهداشتی است:

اسید لاکتیک یک باکتری کش قوی طبیعی است که خواص ضد میکروبی آن خوب شناخته شده است. این همان ماده فعالی است که بعضی تمیز کننده های توالت دارند. با تولید بیشتر، در نهایت حتی سازندگان خود یعنی لاکتوباسیل‌های مقاوم به اسید را سرکوب می‌کند، به طوری که تخمیر بوکاشی در نهایت کند می‌شود و متوقف می‌شود. شواهدی وجود دارد که تخمیر مزوفیلیک( در درجه حرارت هوای آزاد) تخم کرم آسکاریس، یک انگل انسانی، را در عرض 14 روز می کشد.
سطل تخمیر در هنگام بسته بودن هیچ بویی را رها نمی سازد. یک سطل خانگی فقط یک دقیقه زمان لازم دارد تا از طریق در آن زائدات غذایی و سبوس وارد شود و یا از طریق شیر آن شیرابه به بیرون ریخته شود. در چنین زمان هایی استفاده کنندگان با بوی ترشی تخمیر لاکتوز مواجه می شوند( که اغلب بصورت "ترشی" تشریح می شود) که نسبت به بوی تجزیه به مراتب قابل تحمل تر است.
وقتی بسته می شود، سطل تخمیر هوابند نمی تواند حشرات را جذب کند.
نوشتجات بوکاشی ادعا می کند که لاشخورها مواد تخمیری را دوست ندارند و از آن در باغ ها اجتناب می کنند.

قسمت سوم