من، والدین و بوکاشی!؟

والدین من و من بر سر این موضوع بحث می کردیم که انجمن محلی آن ها هنوز یک سیستم جمع آوری جداگانه ضایعات غذایی ندارد.

مادرم گفت که این یک مشکل بزرگ نیست، زیرا آن ها به هیچ وجه ضایعات غذایی نداشتند.

من مخالفت کردم: باید داشته باشند و او اصرار کرد: ندارند!

پای چای کیسه ای

من گفتم که مگر آن ها پای چای کیسه ای، ساندویچ پوست تخم مرغ و یا کرامبل دانه سیب می خورند که ضایعات و زائدات ندارند؟ او گفت که از طعنه من ناراحت شده است!

او گفت که، البته، آن ها این چیزها را نمی خورند؛ اما این به معنی اینکه این چیزها ضایعات هستند نیست، زیرا در هر حال این چیزها خوردنی نیستند! معلوم شد که هر کدام از ما معنای متفاوتی برای "ضایعات" در نظر گرفته ایم.

مامان گفت: «نسل ما زباله‌ها را چیزی می‌داند که شما از بشقاب خود می‌تراشید. بنابراین این نتیجه عدم برنامه ریزی درست و پختن زیاد یا قرار دادن بیش از حد در بشقاب شما است."

نسل «بچه های جنگ»، والدین من، کلمه ضایعات را با اسراف یکی می دانند. آنها تولید زباله را به عنوان یک فعل می بینند :"هدر دادن چیزی"، با همه پیامدهای شرم آور آن.

اتلاف غذا

این ممکن است تا حدودی در توضیح آن سردرگمی باشد که چند سال پیش، زمانی که تحقیقاتی برای تعیین نگرش ساکنان انجام می‌شد، در هنگامی که شورای محلی آنها جمع‌آوری داوطلبانه ضایعات غذایی را پیشنهاد داد، به وجود آمد. پژوهش ها نشان داد که خیلی از مردم نمی خواستند از سیستم جمع آوری زائدات غذایی استفاده کنند، چون اصلا زائدات غذایی نداشتند. این مجموعه به نتیجه درست منتهی نشد، زیرا با مقدار ضایعات غذایی که شوراها باید دفع می کردند، برابری نمی کرد. شاید این پاسخ ‌دهندگان افرادی از نسل والدین من باشند که فکر می‌کردند اگر غذا را «اسراف» نمی‌کنند، ضایعات غذایی ندارند.

بعد از بحث ما؛ مادر شروع به فکر کردن در باره چیزهایی کرد که در سطل می انداخت. او باور کرد که با درست کردن سوپ روزانه، مقدار زیادی پوست تولید می کند.

دفعه بعد که دیدمش، او گفت که چون هنوز هیچ اطلاعاتی در مورد زمان شروع جمع‌آوری ضایعات غذایی ندارند، ذهن او درگیر این مسئله است که هر ضایعاتی در سطل زباله آنها به محل دفن زباله برود.

اما آن ها همچنین احساس کردند که برای آغاز "کمپوست سازی اختلاطی" زیادی پیر هستند.( 81 و 84 ساله) با گفتن "هنوز آنقدر پیر نشده اید که زمین را نجات ندهید!" دنبال پیدا کردن راه حل توسط تیم بوکاشی رفتم. ان، شبیه این کار می کند:

یک کمپوستر داخلی بوکاشی به طور مرتب روی میز کار یا زیر سینک قرار می گیرد و آن ها می توانند تمام ضایعات غذایی خود را در آن بتراشند.
با اضافه کردن اسپری بوکاشی به هر ورودی زائدات غذایی، میکروب های طبیعی مفید فرایند تخمیر را شتاب می دهند.( بوکاشی در زبان ژاپنی به معنای "ماده الی تخمیر شده" است.)
به خاطر بی هوازی بودن فرآیند تخمیر(بدون هوا)، مگس یا بو تولید نمی شود. حتی موج گرمای تابستان گذشته هیچ مشکلی برای سطل ماز بوکاشی ما ایجاد نکرد، که به طور تمیز و بدون بو در آشپزخانه شرجی ما تخمیر می‌شد.
به مجرد اینکه سطل 14 لیتری پر شد، برای دو تا سه هفته در بسته ماند؛ در حالی که محتویات تخمیر می شدند. سپس، محتویات بطور طبیعی به کمپوست ساز باغی اضافه شدند؛ جایی که به عنوان شتاب دهنده عمل کردند. یک گزینه دیگر، دفن در باغ بود که باعث می شد تجزیه صورت گیرد و کمپوست سازنده خاک تشکیل گردد. اما من نمی بینم که پدرم در 84 سالگی مشتاق حفر چاله در باغش باشد، بنابراین گفتم سطل را بردارم و محتویات آن را به کمپوست سازسبز جوانا یا کمپوست خودمان اضافه کنم و به آنها برگردانم. با استفاده از دو سطل چرخشی انجام این کار ممکن می شود.

به نوعی، این نسخه خود ما از کاری است که برنامه " تقسیم زائدات" انجام می دهد؛ در این برنامه افرادی که مایلند ضایعات غذای خود را بازیافت کنند با افرادی که هم اینک در حال کمپوست کردن هستند ارتباط برقرار می کنند.

مخفیانه به این فکر می کردم که آیا دماغ خانگی مادرم ممکن است بویی را تشخیص دهد که من از آن غافل بودم، اما او بیش از حد خوشحال بود که آن را امتحان کند.

قسمت دوم

قسمت سوم